เรื่องราวที่ว่าจะเล่าจากสิงค์โปร์ยังค้างอยู่ในดราฟต์
ความรู้สึกที่ว่าจะพูดออกไปยังค้างอยู่ในใจ
เพลงที่ว่าจะฟังยังค้างอยู่ในเพลย์ลิสต์ที่ไม่ได้เปิดสักที
เพลงที่เคยมีคนส่งมาให้ฟัง ดังขึ้นอีกครั้ง วนเป็นรอบที่เกินสิบแล้ว
ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าฟังไปก็จะทำให้คิดถึงคนที่ส่งมา
ทั้งๆที่เหตุผลคอยค้านว่า อย่าฟังเลย
แต่หัวใจกลับบอกว่า ฟังสักหน่อย ให้ได้คิดถึงก็ยังดี
สุดท้าย... ก็คิดถึงจริงๆสิหน่า
มือเลื่อนไปกดรีเพลย์ อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
เบาบางลงไปตั้งเยอะแล้ว ความรู้สึกตอนนั้น แบบนั้น
แต่ไม่เคยหายไปเลย
เหมือนความรู้สึกตรงนั้นแค่ตกตะกอนเฉยเฉย
เคยเห็นแก้วน้ำชาที่มีใบชาตกตะกอนรวมกันอยู่ข้างล่างมั้ย
เคยมีความรู้สึกแบบนั้นมั้ย อยู่เฉยๆก็ปกติดีไม่เป็นอะไร
แต่แค่ใครขยับโดนหน่อยเดียว น้ำชาใสใส ก็มีตะกอนลอยคลุ้งอีกแล้ว
เป็นแบบนั้นแหละ
ได้เเต่รอเวลาที่มันตกตะกอน อีกครั้ง
เพราะเราหายจากกันไปโดยที่ไม่มีเหตุผลหรือคำอธิบายใดใด
เวลาที่เรากลับมาคุยกันใหม่ มันกลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้แล้ว
พยายามแล้วจริงๆ
