มันเริ่มจากการที่ว่ากำลังคิดถึงคุณอยู่พอดีรึเปล่า
ปกติมีคุณคอยคุยเป็นเพื่อนระหว่างขับรถกลับบ้านนี่นา
พอไม่มีแล้วมันก็แปลกๆอยู่บ้าง ไม่ถึงกับเหงา แต่ก็ยังไม่ชิน
มันเลยกลายเป็นความคิดถึง แบบนี้ล่ะมั้ง
คิดถึงสิ่งที่เคยมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
อาจจะเป็นเพราะวันนี้ในระหว่างที่กำลังขับรถกลับบ้าน
มีคนที่เคยคุยกันทักมาทักทายกัน
จริงๆ ค่อนข้างแปลกใจนิดหน่อยด้วยซ้ำ เราไม่ได้คุยกันนานแล้ว
นานๆทีถึงจะโผล่มาทักทาย แต่บางทีเราก็หายจากกันไปเลย
.
.
แต่ก็อาจจะสั้นนิดเดียว ที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
แล้วในระหว่างที่กำลังจะตอบกลับนั้น จู่ๆ ก็มีความสงสัยที่เกิดขึ้นมา
สุดท้ายก็เลยยังไม่ได้ตอบกลับไป แต่กลับนั่งครุ่นคิด
คิด คิด คิดเยอะมาก คิดอยู่ในสมอง เหมือนกำลังพูดอยู่กับตัวเองตลอดเวลา
จนต้องหยิบมือถือขึ้นมาอัดเสียงไว้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
...
สงสัยว่าทำไม และคำถามแรกที่เกิดขึ้น เราถามตัวเองว่า
'อยากรู้ว่าเรากำลังอยู่ในยุคที่เราชอบใครแล้ว เราคุยกับเขาแค่คนเดียวรึเปล่า
แบบชอบใครก็คุยทีละคน รึเปล่า
หรือว่าเราอยู่ในยุคที่ชอบใครหลายๆคน แล้วเราก็คุยไว้เผื่อเลือก'
หรือมันไม่ใช่ยุคสมัยแต่เป็นนิสัยของคนที่ไม่เหมือนกัน ?
แล้วมันเป็นแบบนั้นมานานแล้วรึเปล่า
เมื่อก่อนดูเหมือนว่าเวลาที่เราชอบใคร ก็ชอบนานกว่านี้
คือไม่ได้ชอบแบบชอบไปทั่วแบบนี้ ชอบใครก็ชอบคนเดียว ใจอยู่ที่คนนั้นคนเดียว
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราต้องคุยกับคนเยอะๆ เพื่อเลือกอะไรบางอย่าง
เลือกสิ่งที่ดีที่สุดที่เราเจอ อะไรแบบนั้น
.
.
.
อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ได้คุยกับคนอื่นบ่อย ได้ยินบ่อยมากที่คนบอกว่าเจอแต่คนไม่จริงจัง
รู้สึกแปลกใจ อื้อ มันแปลก
ก็มันไม่ได้ใช้เวลาอาทิตย์ สองอาทิตย์นึงหรือเดือนนึงที่จะเอาไปตัดสินคนๆนึง
เหมือนมันต้องใช้เวลาทำความรู้จักมากกว่านั้น ต้องเรียนรู้ ต้องศึกษา ต้องเข้าใจ
แต่ที่เห็นมาคือ คุยกันไม่ทันไร ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็หายไปมีคนใหม่ซะแล้ว
หรือว่าเพราะไม่ใช่ ?
แล้วเวลาแค่นั้นมันสามารถบอกได้เลยหรอว่า คนนี้ไม่ใช่
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมีมากพอรึยังที่จะเอาไปวัดว่าคนนี้คือใช่ คนนี้คือไม่ใช่
หรือว่าเป็นเพราะเบื่อ ?
เบื่อหรอ คุยกันอาทิตย์นึง คุยกันแปบนึงแล้วก็เบื่อ คุยกับคนใหม่ดีกว่า
ตื่นเต้นดี สนุกดี
อ่าว ถ้าคุยไปคุยมา คนเก่าดูเข้าใจมากกว่า กลับไปคุยกับคนเก่าดีกว่า
แบบนั้น ?
ตลก.
ไม่ค่อยรู้สึกเอนจอยเท่าไหร่กับการคุยทีหลายๆคนไว้เผื่อเลือก
ไม่รู้สึกสนุกกับการเริ่มต้นใหม่กับใครหลายคนบ่อยๆด้วย
'ลองคิดดูดิว่าถ้าเราชอบใครมากๆสักคนนึงอ่ะ ถ้ามันชอบมากขนาดนั้นแล้วอ่ะ
แล้วเรายังสามารถชอบคนอื่นในเวลาเดียวกันได้อยู่อีกหรอ'
?
ถ้ามันชอบคนแรกมากพออ่ะ คนที่สองมันจะไม่ชอบเลยเว่ย มันจะชอบแค่คนแรกคนนั้นคนเดียว
แล้วลองคิดดูดิว่าถ้าเกิดสมมติตอนเราคุยๆกัน มันยังเป็นอยู่แบบนี้
แล้วตอนที่เราคบกันไปแล้ว เป็นแฟนกันไปแล้วอ่ะ
แล้วดันแบบเฮ้ย เจอคนใหม่ที่ชอบมากกว่า ก็ไปเลย แบบนั้นหรอ ?
ดูเป็นความรักชั่ววูบเนอะ
เคยได้ยินคนพูดบ่อยๆว่า
'ที่คุยหลายๆคนก็เอาไว้เผื่อเลือก เลือกเยอะๆ เลือกคนที่ดีที่สุดจะได้ไม่เสียใจ'
...
แล้วรู้ได้ไงอ่ะว่าที่เราเลือกมา เป็นคนที่ดีที่สุดแล้ว แล้วถ้าวันนึงเจอคนที่ดีกว่า
คราวนี้ใครล่ะที่จะเป็นคนที่เสียใจ เราเสียใจ หรือคนที่เราเลือกเสียใจ
ที่เลือกไปอ่ะ รักรึเปล่า หรือว่าแค่ดีอย่างเดียว
หรือว่าจริงๆแล้วมันเป็นแค่ความไม่รู้จักพอของคนๆนึง แค่นั้น
บางทีถ้าเกิดว่าเราพอเเล้วกับคนนี้อ่ะ
เขาอาจจะไม่ได้ดีที่สุดก็ได้ อาจจะไม่ได้ดีพอ แต่เป็นอะไรที่พอดีกับเรา
มันก็คงพอเเล้วมั้งกับการเลือกใครคนนึงมาเดินอยู่ข้างๆกัน
หรือว่าโลกสมัยนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกเเล้ว
?
รู้ว่ามันไม่ง่ายเท่าไหร่กับการเจอใครสักคนที่เราจะหยุดที่คนนี้
บางทีมันอาจจะต้องใช้เวลาที่ต้องเรียนรู้กันให้มากพอ
เราไม่สามารถเอาเวลาเพียงเเปบเดียวไปตัดสินได้
แล้วก็ไม่สามารถเอาความรู้สึกไปใช้กับใครได้บ่อยๆด้วย
ถ้าให้เวลากับใครสักคนนึงมากพอ
มันอาจจะมีอะไรที่เปลี่ยนไปก็ได้มั้ง
และถ้าให้เลือกก็คงจะเลือกคุยกับใครทีละคนดีกว่า
เหนื่อยมากแล้วกับการตามใจคนอื่นจนเราไม่เป็นตัวเอง
แล้วก็ถ้าชอบใครขึ้นมาสักคนจริงๆ
ขอให้มีความชอบมากพอที่จะไม่รู้สึกหวั่นไหวกับใครได้อีก
ขอให้ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองให้มาก
ขอให้กล้ามากพอที่จะบอกว่าคุยกับใคร
ขอให้รู้ว่าหัวใจกำลังรู้สึกอะไรกับใครอยู่
ขอให้เป็นตัวของของตัวเอง
สุดท้าย ขอให้ได้เจอความรักที่ดี
ดีกว่าที่ต้องอยู่คนเดียว
DREAM - Priscilla Ahn
